Hoge bergen, wild water, naaldbomen. Scandinavië? Canada? De Alpen? Op zoek naar aanwijzingen: ah, gele verkeersborden waarschuwen voor een scherpe bocht in de weg. Waarschijnlijk de VS, ik gok Alaska en zet mijn marker op een overtuigend uitziend stukje van de kaart. Jammer! Toch Canada, ik zit er 1300 kilometer naast. Evengoed 2000 punten.

Welkom bij GeoGuessr, het nieuwe spel in je browser dat de komende week je tijd gaat opeten. Het uitgangspunt is te simpel voor woorden: je wordt gedropt op een willekeurige locatie in Google Streetview. Je kunt bewegen, om je heen kijken, in- en uitzoomen. Alleen het vertrouwde minikaartje rechtsonder is weg. Je weet niet waar je bent; aan jou de taak om het uit te vinden. Vijf locaties krijgje per ronde, daarna mag je je uitslag wereldkundig maken via Facebook of Twitter, en kun je je vrienden uitdagen om het beter te doen.

Als je begint ben je al heel tevreden als je alleen op basis van wat je in Streetview ziet het land of de regio correct hebt geraden, maar al snel ga je op zoek naar aanwijzingen waarmee je je locatie preciezer kunt bepalen. Zeker als je landt in bewoond gebied kom je straatnaambordjes, richtingaanwijzers en bedrijven tegen. En het spel gaat in een hogere versnelling als je voor het eerst besluit in een ander venster de zoekmachine erbij te halen.

Volgende ronde: welvarend uitziende suburb in de duinen. Palmen en electriciteitsdraden. Texas? De straatnaambordjes zijn te onscherp om te lezen, maar in een tuin staat een bord voor JB makelaars, met een telefoonnummer. Eerste Google-resultaat is van een bedrijfje in de buurt van Perth, Australië. In de buurt vinden we een straatnaambordje dat wél leesbaar is: Tenggara Avenue. In de buurt van Perth vinden we die in het dorpje Two Rocks. Even de goede plek op de kaart vinden: drie meter ervandaan. Da’s het betere werk.

Het is moeilijk om te achterhalen waarom GeoGuessr zo enorm verslavend is. Misschien is het omdat we met onze Tomtoms en smartphones bijna vergeten zijn wat het is om verdwaald te zijn. Of misschien heeft het er juist mee te maken dat we in films en op televisie zoveel beelden van over de wereld hebben gezien dat we pretenderen altijd te kunnen achterhalen waar we zijn.

GeoGuessr, ontwikkeld als hobbyproject door de Zweedse IT’er Anton Wallén, is natuurlijk gebonden aan de beperkingen van Google Streetview: je zult jezelf vaak terugvinden in de VS, Australië, Noord Europa en –opvallend genoeg- Zuid Afrika. Soms zitten er verwarrende grapjes in, en zwem je ineens onder water tussen het koraalrif en de tropische vissen (in de buurt van Hawaii). Nederland ben ik nog niet tegengekomen. Misschien in de volgende ronde. Snel kijken!

GeoGuessr; Browserspel – www.geoguessr.com

Morgennacht is het zover: dan weten we of Obama four more years krijgt of dat het Witte Huis gaat naar een steenrijke Mormoon met goed haar. Maar voor het zover is moeten we eerst de verkiezingsnacht zien te overleven. En we weten wat dat betekent: oeverloos gelul, obligate filmpjes en staat voor staat de uitslag afwachten. Maar kijken doe je toch…

Verlicht daarom de wachttijd en verhoog de feestvreugde voor heel uw gezelschap met de geheel geüpdate versie van de verkiezingsbingo, nu met de meest actuele clichés, memes en voorspellingen. Acht verschillende bingokaarten die u tijdens het zappen tussen NOS en CNN zo snel mogelijk moet proberen te vullen.

Download (15,1 MB)

Over een paar jaar kunnen biologen in Maastricht vlees maken in hun laboratorium, zonder dat er een dier aan te pas komt. Is dat nog natuur? En tegelijk praten we over het financiële systeem alsof het een oncontroleerbaar natuurverschijnsel is, terwijl het toch door mensen is gemaakt. De grens tussen tussen technologie en natuur is aan het vervagen, en we hebben een nieuwe manier van kijken nodig, stelt wetenschapper, kunstenaar en ontwerper Koert van Mensvoort. Die nieuwe blik noemt hij Next Nature. “Dit is een van de belangrijkste verhalen van deze tijd.”

In het kantoor van Next Nature, een verdieping in het voormalige gemeentearchief aan de Amstel, vult een medewerker zorgvuldig een zakje met levensechte pillen en niet ze vast aan een flyer met uitleg. De flyer is voor de Next Nature Power Show, een evenement aanstaande zaterdag in de Stadsschouwburg waar Next Nature wordt uitgelegd aan een groot publiek en waar het nieuwste boek wordt gepresenteerd. De pillen dragen namen als Infobesitas Laxeermiddel (“Helpt u om overbodige informatie uit te scheiden”) en Primitivist (“Onmiddelijke de-domesticatie”).

“Next Nature is een filosofisch concept, een nieuwe manier van kijken naar de relatie tussen mens, natuur en technologie”, vertelt Koert van Mensvoort (1974) in zijn werkruimte. “Traditioneel zien we natuur en technologie als tegenovergesteld: alles wat geboren wordt is natuur, en wat gemaakt wordt door mensen is techniek. Maar tegenwoordig lijken ze meer en meer samen te smelten, en naar mijn idee ook van plaats te wisselen. Zeker in de voedingsindustrie worden ‘geboren’ dingen steeds verder gemanipuleerd, denk aan vierkante meloenen en kale vleeskippen. Tegelijk worden culturele of technologische verschijnselen zoals de financiële markten, het verkeer of internet juist onbeheersbaar. We gaan ze ervaren als natuur.”

“Die verschuiving raakt aan de fundamenten van ons bestaan. We moeten af van het idee dat natuur iets statisch is; iets waar we ooit vandaan zijn gekomen, maar dat we verloren hebben, en dat we nu alleen nog maar kunnen verpesten. We moeten gaan inzien dat ons hele idee over natuur afhankelijk is van tijd en context. De natuur verandert als het ware met ons mee. Toen de mens tienduizend jaar geleden gewassen ging planten en dieren ging domesticeren was dat een enorme technologische ingreep in de natuur. Nu zien we landbouw zelf weer bijna als natuur.”

Continue reading “Next Nature” »

Vandaag lanceer ik samen met Johan Idema het project Koers Kunst – De beste ideeën voor een cultureler Nederland. Vanaf vandaag tot juli gaan we, samen met experts en betrokken buitenstaanders, op zoek naar concrete ideeën, die een denkrichting vertegenwoordigen, een knelpunt aanpakken of een kans grijpen. Niet defensief, over geld of belangen, maar een open zoektocht, die discussie losmaakt, zodat een nationale brainstorm ontstaat. De Volkskrant en de Avro volgen de zoektocht.

Gisteren stond een uitgbreid artikel in De Volksrant, nu staat het eerste idee online, een oproep tot een ‘seizoen van de amateur’ door Kesselskramer-directeur Engin Celikbas. De komende maanden zullen we zo’n twee keer per week een nieuw idee publiceren, steeds met een culturele insider of outsider als afzender. Maar ook jij kunt meedoen: reageer en stem op de ideeën of opper zelf een idee.

www.koerskunst.nl

Hoe leuk kan een videogame zijn die voor een groot deel bestaat uit plantjes plukken, dieren villen en eindeloos op je paard door de prairie rijden? Heel erg leuk, bewijst Red Dead Redemption, het nieuwste spel van het Rockstar, het bedrijf achter de Grand Theft Auto serie. Maar ‘leuk’ doet geen recht aan de enorme ambitie van de makers. Hier wordt gepoogd een serieus computerspel te creëren.

Red Dead Redemption is een kolossale en epische western, een tragedie van een outlaw die niet aan zijn verleden kan ontsnappen en een ontdekkingsreis door een enorm land van immense variëteit. Hoofdpersoon is John Marston, met de opgetrokken bovenlip van Clint Eastwood en een paar grove littekens als aandenken aan zijn vroegere leven als lid van een beruchte bende bandieten, die nu door een sluwe politieman wordt gedwongen om z’n oude handlangers uit te schakelen. Maar Marstons tegenzin is groot; hij heeft het boevenleven achter zich gelaten en wil met zijn vrouw en kind als rancher een nieuwe start maken.

Het verhaal wordt verteld in verschillende missies; opdrachten die Marston moet uitvoeren voor sheriffs, vrienden en vreemdelingen en die variëren van het overvallen van postkoetsen tot het hoeden van een kudde vee. Maar Red Dead Redemption is een zogenaamd ‘zandbak-spel’: er is geen duidelijk doel of een highscore, en als je geen zin hebt in het verhaal kun je jezelf amuseren met de talloze overige opdrachten en klusjes en je bekwamen als premiejager, scherpschutter of pokeraar. En telkens als je bezig bent met de ene expeditie wordt je al snel weer afgeleid door vreemdelingen in nood, schietpartijen waarin je geen idee hebt of het beter is om afzijdig te blijven of om in te grijpen, of een aanval van een poema of een beer. Je bent volledig vrij om je te verplaatsen over de gigantische kaart.

Continue reading “Red Dead Redemption” »

Mijn zoektocht naar geheime plekken brengt me inmiddels behoorlijk ver de stad uit. Naar het dorp Elstal, ongeveer 15 kilometer ten westen van Spandau, waar het Olympische Dorp staat dat gebouwd werd voor de Olympische Spelen van 1936. De gebouwen in het ruime dorp staan er schitterend te vervallen, maar ook hier is de opknapmaffia alweer hard aan het werk om het allemaal netjes, informatief en toegankelijk te maken.

Het dorp is een opvallend heuvelachtig terrein met ongeveer 140 woongebouwen, sommige zien eruit als barakken -bijvoorbeeld het inmiddels opgeknapte ‘Jesse-Owenshaus’, waar de Amerikaanse atleet verbleef- zodat er de onvermijdelijke concentratiekampassociaties zich opdringen. Maar de meeste gebouwen zijn toch betonnen flatjes van vier hoog.

Continue reading “Geheime plekken in Berlijn: 5. Das Olympisches Dorf” »

Het is een dubbele geheime plek: niet alleen moet je hem kennen, maar op de plek zelf is eigenlijk ook niets te zien. Het enige wat rest van de merkwaardige geschiedenis van de Berlijnse exclaves zijn rare vormen op de kaart en een klein monument.

De ‘exclaves’ van West Berlijn zijn kleine stukjes land die tot het grondgebied van de de stad Berlijn horen, maar die geheel omgeven zijn door land van de provincie Brandenburg, ongeveer zoals Baarle Nassau een stukje België in Nederland is. Dat soort curiosa komt vaker voor, maar het leidde tot grote problemen toen de Oost-Duitsers in 1961 een muur om West Berlijn heen bouwden. Acht van dit soort lapjes grond, vaak niet meer dan een weiland, werden van de rest van Berlijn afgesneden.

Continue reading “Geheime plekken in Berlijn: 4. De exclave Steinstücken” »

Het is een stukje fietsen, maar dan kom je nog eens ergens. Het Pfaueninsel is een eiland in de Wannsee, in het zuidwesten van Berlijn. Een oud jachteiland van de keurvorsten van Brandenburg, waren eerst vooral konijntjes woonden en waar later pauwen werden gehouden. (Pauwen: uitheems en duur, dus houden op een eiland.) Nu worden de dieren niet meer geschoten maar beschermd, maar dat is nog niet het bijzonderste.

Het merkwaardige aan het eiland zijn de follies, rare gebouwtjes in de Engelse stijl van nep-ruïnes. Het zijn er een stuk of tien, verspreid over het hele eiland, met ertussenin paden, stukjes aangelegd park en iets ruigere natuur. Een paar van de gebouwtjes zijn volières of winteropvang voor de vogels, maar er zijn ook een paar bewoonbare kasteeltjes.

Continue reading “Geheime plekken in Berlijn: 3. Pfaueninsel” »

Aan de Spree, net onder Treptower Park ligt een verlaten pretpark. Ik was er al eens langs gefietst. Door de hekken kun je een onthoofde dinosaurus en een overwoekerd achtbaantje zien. Vrienden A&P deden de magistrale ontdekking dat er hier ’s zondags rondleidingen gegeven worden. Fotograferen “erlaubt und erwünscht!”
Het park was oorspronkelijk een Oostduits ‘Kulturpark’, maar na de Wende moest het worden omgevormd tot een modern attractiepark. Het kreeg alleen veel te weinig bezoekers, sloot in 2001 en staat sindsdien af te takelen.

Continue reading “Geheime plekken in Berlijn: 2. Spreepark” »

Aan groene oases in het centrum van de stad heeft Berlijn geen gebrek, en ook pittoresk vervallen gebouwen kom je er vaak genoeg tegen, maar Charité is echt iets bijzonders. Grofweg tussen het noordeind van de Friedrichsstraße en Hauptbahnhof ligt een enorm ziekenhuiscomplex, dat op de meeste kaarten als een grote grijze vlek staat aangegeven, maar waar je vrijelijk in en uit kunt lopen (of fietsen natuurlijk) en ongestoord kunt dwalen. (Feiten op Wikipedia)

Continue reading “Geheime plekken in Berlijn: 1. Charité” »