Cyrano begint veelbelovend. De acteurs zitten in het publiek. Ze wachten op het begin van de voorstelling en flirten openlijk met elkaar. Tot Cyrano de opvoering komt verstoren en zelf in de schijnwerpers staat. Hij is uitdagend, welbespraakt en laat in een geestige scène zien hoe goed hij tegelijkertijd kan dichten en vechten.

Porgy Franssen speelt de titelrol, het klassieke karakter van de misvormde Cyrano die zijn liefde voor Roxane (Roos Drenth) niet durft te bekennen uit angst voor haar afwijzing. Hij gebruikt het jonge, mooie leeghoofd Christian (Bob Wind), die ook verliefd is op Roxane, als stroman. Onder Christian’s naam stuurt hij haar poëtische liefdesbrieven. Zij wordt verliefd op een niet bestaand persoon: het lichaam van Christian met de geest van Cyrano.

Franssen is een acteur die soms vreselijk kan schmieren, maar hier speelt hij geconcentreerd en dienstbaar. Zijn Cyrano heeft een hard pantser en heeft iets onsympathieks. Hij heeft geen plezier in zijn redenaarstalent, maar gebruikt het als middel om in alle situaties top dog te blijven. En dan de neus. Regisseur Tarkan Köroglu koos een slimme oplossing: een metalen neusklem die Cyrano’s misvormdheid duidelijk maar niet potsierlijk maakt.

Edmond Rostand schreef Cyrano de Bergerac in 1897 als romantisch spektakelstuk met 45 personages, en daarbij nog groepen volk, soldaten en zakkenrollers. Köroglu schrapte rigoreus en maakte er een relatiedrama voor drie acteurs van. Dat maakt het verhaal helder en geconcentreerd, maar toont onbedoeld ook een zwakke plek van het stuk: na het sterke begin bestaat het vooral lange dialogen vol spitsvondigheden en dubbele betekenissen. Dat gaat op den duur vervelen.

Daarbij heeft het decor een kille jaren-tachtig sfeer. Een serie luxaflex over de volle breedte van het toneel die tijdens scenewisselingen langzaam, elektrisch op en neer bewegen en de diepte van het toneel benadrukken. De belichting en de kostuums zijn uitgevoerd in wit, zwart en rood.

De afstandelijkheid in vormgeving en spel staat in opvallend contrast met de romantische inhoud van het verhaal. Daarmee lijken de makers de tragiek van de verspilde levens van Cyrano en Roxane te benadrukken. Dat werkt alleen niet, omdat de kijker te weinig sympathie voor de personages krijgt.

Het talent van de nog jonge Köroglu is al veel geprezen en dat is zeker niet onterecht. Hij heeft een eigen theatrale stijl en in zijn spelregie, met name bij Franssen, toont hij vakmanschap. Maar Cyrano is niet de voorstelling waarmee hij zijn belofte inlost.

Theater Cyrano van Theater EA. Gezien 10/2/06 in het Compagnietheater. Aldaar t/m 25/2, tournee t/m 18/3. Meer info op www.theaterea.nl