Recensie: ‘Het geheugen van water’ van DeLaMar Producties
Het theaterseizoen is bijna ten einde en de meeste schouwburgen maken zich op voor de zomersluiting en de festivals. DeLaMar echter niet, daar ging gisteren Het geheugen van water in première, dat tot midden augustus publiek moet trekken. Het is een loffelijk initiatief en hopelijk de start van een langdurige traditie, maar moest het nou per se zo’n saai en braaf toneelstuk worden?
“Wij maken geen ruzie, wij kibbelen”, zegt één van de personages aan het begin van Het geheugen van water van de Britse toneelschrijfster Shelagh Stephenson en daarmee is het probleem meteen al duidelijk: in het stuk is niets belangrijk genoeg om ruzie over te maken, dus echt drama blijft ver weg. De toon in regie van Antoine Uitdehaag is licht, tragikomisch, maar ook niet bijzonder grappig.
Het stuk gaat over drie zusters die in een afgelegen, ingesneeuwd landhuis bij elkaar komen omdat hun moeder is overleden. De oudste (Anneke Blok) is de verantwoordelijke, de middelste (Tjitske Reidinga) is de getalenteerde en de jongste (Pauline Greidanus) is losgeslagen. In de loop van de drie scènes komen relaties op scherp te staan worden herinneringen opgehaald en betwist, komen geheimen uit het verleden naar boven en volgt uiteindelijk verzoening met het onvermijdelijke.
De actrices blijven op vertrouwd terrein: Blok is nuchter en licht wantrouwig, Reidinga is sympathiek en lijzig en Greidanus is grappig en manisch. Samen zijn ze, na een overhaast en schreeuwerig begin, op dreef, zeker in de fragmenten waarin nonchalant wordt omgegaan met diverse kalmeringsmiddelen en de drie herinneringen ophalen waarvan niemand meer lijkt te weten wie van de drie er de hoofdrol in speelde. Maar het mooist zijn eigenlijk de scènes tussen Reidinga en haar overleden moeder (Rick Nicolet), die berustender van toon zijn.
In een vrij realistisch slaapkamerdecor (Niek Kortekaas), waarin het bed van de moeder een centrale plaats inneemt, wordt opzichtig naar Tsjechov (Drie zusters en De kersentuin) en Woody Allen (Hannah and her sisters) verwezen, maar Stephenson’s stuk kan niet in de schaduw staan van haar voorbeelden. De kunst in dergelijke tragi-komedisch is om in een paar zinnen of gebaren sympathieke personages neer te zetten die je twee uur lang ondanks hun nukken wilt volgen en daar slagen de makers hier niet in.
Geheugen is het centrale thema: Reidinga’s personage is arts die met amnesie-patiënten werkt, maar heeft geen inzicht in haar eigen gebrekkige herinneringen. De titel van het stuk verwijst naar de homeopathische theorie dat water geneeskrachtige eigenschappen kan vasthouden van stoffen die er niet meer inzitten. En met Het geheugen van water is het precies zo: het is homeopathisch toneel waar de tragische elementen zover verdund is dat je het alleen nog maar voelt als je erin gelooft.
Het geheugen van water van DeLaMar Producties. Gezien 17/6/12 in DeLaMar. Aldaar t/m 12/8. Meer info op www.delamar.nl
Het is juist wel een mooi stuk, mat meerdere lagen.
Echter helaas heeft deze regisseur het niet juist aangevoeld. O.a. bleven de personages te eenzijdig van karakter. Het hoeven geen sympathieke personages te zijn zoals de recensent hierboven aangeeft, maar het gaat om boeiende personages.
Ik heb het stuk beter gespeeld zien worden.
Ik ben benieuwd waar je het eerder hebt gezien. Bij Het Nationale Toneel wellicht in 2000? Dat was dezelfde regisseur, dus dat zou wel frappant zijn.
Of je het nou boeiend of sympathiek noemt, de personages moeten iets hebben waardoor je met ze mee gaat en niet meteen afhaakt.
Het stuk viel ons tegen, erg schreeuwerig. Wat we vooral vervelend en nogal onbeschaafd vonden, was het constante gevloek. De grove vloeken werden te pas en te onpas gebruikt. Dit was voor ons zo overheersend dat we niet meer konden genieten van de dialogen. We hebben het volgehouden tot de pauze.
Wat een teleurstelling, of het nou aan de acteurs of aan het stuk ligt: het blijft een onechte vertoning waar je geen moment in mee gaat. De zouteloze humor maakt het er niet beter op, een minachting van het publiek. Van deze acteurs hadden wij meer verwacht.
Donderdag, 9 augustus jl. “Het geheugen van water” gezien op uitnodiging van een goede vriendin. Was dit laatste niet het geval geweest, dan was ik al voor de pauze vertrokken: Grof, humorloos, schreeuwerig en inhoudsloos. Wel alle elementen verwerkt die tegenwoordig populair zijn: overspel, gevloek, ongehuwd zwangerschap op zeer jonge leeftijd. ’n Drama in de slechtste betekenis die er is; zonde van de kaartjes, jammer van een verloren avond.
Meneer Halbe Zijlstra mag hiervoor alle subsidie intrekken: Is dit kunst? Verrijking van de mens? Met verbazing heb ik om me heen gekeken en geconstateerd dat er mensen zaten te lachen. Waarom? Het zal aan mij gelegen hebben, maar de humor ontging mij aan alle kanten.
Schande dat hier geld aan besteed wordt.
Donderdag de 13 de het theater stuk gezien.
Samen met een vriendin.Ik schaamde mij dat ik haar uitgenodigd had vanwege het constante intense gevloek.
Het heeft mij als christen heel erg gekwetst en behalve dat het kwetsend is ,is het ook erg onbeschaafd. Mede hierdoor kon ik niet genieten van dit theaterstuk.