Geheime plekken in Berlijn: 1. Charité
Aan groene oases in het centrum van de stad heeft Berlijn geen gebrek, en ook pittoresk vervallen gebouwen kom je er vaak genoeg tegen, maar Charité is echt iets bijzonders. Grofweg tussen het noordeind van de Friedrichsstraße en Hauptbahnhof ligt een enorm ziekenhuiscomplex, dat op de meeste kaarten als een grote grijze vlek staat aangegeven, maar waar je vrijelijk in en uit kunt lopen (of fietsen natuurlijk) en ongestoord kunt dwalen. (Feiten op Wikipedia)
Het oudste deel, tussen Humboldthafen en de Luisenstrasse is inmiddels behoorlijk opgeknapt, één collegezaal is echter in de toon-uw-wonden-stijl van het Neues Museum gerestaureert en heet nu toepasselijk ‘Ruinensaal’. De architectuur, indeling en sfeer doen erg denken aan het WG-terrein in Amsterdam West, maar dan ongeveer drie keer zo groot en dus daadwerkelijk nog in gebruik als ziekenhuis. In het weekend is het hier zo stil dat je de omroepberichten van Hauptbahnhof kunt volgen.
Aan de oostkant van de Luisenstrasse staat de enorme betonnen jaren zeventigkolos, die je duidelijk kunt zien vanuit de S-Bahn, maar daaromheen vind je een onwerkelijk park met oude, maar nog druk gebruikte gebouwen van de medische faculteit van de Humboldt Universiteit. Volg alle paadjes en je komt op de meest onwaarschijnlijke plekken, verzakkende loodsen, hel verlichte kassen, gekraakte studentenwoningen, de achterkant van het Deutsches Theater en werk in uitvoering dat niet met enorme haast lijkt te worden aangepakt. Hier hoor je alleen maar vogels en schuift er af een toe een wandelaar voorbij, geen idee waarvandaan of waarnaartoe.
Ik heb het idee dat er hier een aantal handige sluiproutes te vormen zijn van Friedrichstrasse naar Hauptbahnhof of de Brandenburger Tor, maar waarschijnlijk is dat niet zo heel erg efficient. Maar ik blijf erdoorheen fietsen, als inspectie van een nieuw ontdekt domein.
Meer (veel meer) foto’s op Flickr
Al ver voordat de muur viel kwam ik geregeld naar Berlijn en dat is zo gebleven.
Als medisch student in Amsterdam had ik colleges te volgen en examens te doen in gedateerde gebouwen, zowel het B.G. als het W.G.
Ik herinner me de Freudiaan Prof.C. Kuiper, die ons studenten in een verstofte collegezaal binnen een somber en getralied paviljoen een inleiding in psychiatrie gaf.
Ik herinner me het klassieke amfitheater waarin Prof.Brummelkamp ons in het B.G. chirurgie onderwees.
Dit alles staat in geen vergelijk met de Charite waaraan “Mythos Sauerbruch” als chirurg verbonden was (1875-1951).
De Charite is niet onbesproken waartoe ik verwijs naar “Die Charite im Dritten Reich”van auteur Ferdinand Schoeningh, ISBN 987-3-506-76476-8 uit 2008.
Ik had in Berlijn graag aan de Humboldt Uni willen studeren, maar dat zou in mijn beleving het faculteitsziekenhuis misschien hebben doen ontmythologiseren.